Inside the Well

A Page from Christella’s “Red Series” Notebook

 

 

“Υπήρχε ένα πηγάδι κοντά στο σπίτι μας στην Κύπρο πριν την εισβολή. Η Χριστέλλα κι εγώ, κρατώντας η μια το χέρι της άλλης, πηγαίναμε και κοιτούσαμε τον πάτο του πηγαδιού, μπορούσαμε να δούμε τις αντανακλάσεις από τα σύννεφα μέσα στο νερό. Φοβόμασταν το πηγάδι γιατί μας είπαν ότι κάποια ανήσυχα παιδιά σαν κι εμάς έπεσαν μέσα και πνίγηκαν—τουλάχιστον το ένα, το άλλο σώθηκε. Κοιτάζαμε το πηγάδι με δέος, νομίζαμε ότι βλέπαμε το πρόσωπο του Θεού εκεί μέσα.

Πήγα να ψάξω για το πηγάδι αυτόν τον Ιούλιο, αλλά δεν τόλμησα να κοιτάξω μέσα. Δεν ξέρω ακριβώς γιατί. Έφυγα προσπαθώντας να σκεφτώ ότι δεν υπάρχει, αφού είναι κατεχόμενο, αλλά να που θα υπάρχει για πάντα στο έργο της αδελφής μου.

Η Παξατζίνα—εκεί ήταν το πηγάδι—ήταν ένας τόπος με ποταμάκια, με μία δεξαμενή, γεμάτος ελιές, συκιές, και πολλά άλλα δέντρα. Εκεί ήταν και ο τάφος ενός Αγίου. Ήταν σαν ένας μικρός παράδεισος. Εκεί έπαιζα με την αδελφή μου και μαζεύαμε «κάρτες», δηλαδή κοχύλια, από το ποτάμι (έτσι τα λέμε στην Κύπρο) με τα οποία ο θείος Ρήνος κοσμούσε τις κορνίζες μαυρόασπρων φωτογραφιών...”

Άνδρεα Δημητρίου, 13 Νοεμβρίου 2021

 

“There was a well near our house in Cyprus before the invasion. Christella and I used to go and look down into the well, and we could see the reflections of the clouds. We were afraid of the well because we were told that some inquisitive children like us had drowned in it—at least one, the other one was rescued. We thought we could see God in it.

I went searching for the well this July but I didn't dare look into it. I don't quite know why. I left telling myself that it does not exist, since it is now in Turkish-occupied Cyprus, but of course it will exist forever in my sister's work.

Paxagina—that’s where the well was—was a place with creeks, a cistern, full of olive trees, fig trees, and many other trees. There was also the tomb of a Saint. It was like a little paradise. I played there with my sister and we collected “cards”, that is, shells from the river (that’s what we call them in Cyprus) with which Uncle Rinnos beautifully decorated the frames of black and white photographs…”

Andrea Demetriou, 13 November 2021