In a Strange Land / Επί Γης Αλλοτρίας |
Ο τίτλος που δώσαμε στην ανθολογία αυτή είναι φράση παρμένη από τον Ψαλμό 137, από το στίχο «πώς άσωμεν την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας;» Στον Ψαλμό η λέξη «αλλότριος» σημαίνει «που ανήκει σε άλλους», αλλά, έχοντας υπόψη και την αγγλική μετάφραση του τίτλου, για τη συλλογή αυτή μου φαίνονταν κατάλληλες και οι άλλες έννοιες της λέξης, δηλ. «παράξενος» ή «ασυνήθιστος». Το φυσικό περιβάλλον της Αυστραλίας, τα ζώα και τα φυτά της, μου φάνηκαν πολύ παράξενα όταν πρωτοήρθα εδώ το 1981. Αυτή η εντύπωση μου έχει μείνει μέχρι σήμερα. Η Αυστραλία είναι λοιπόν η «αλλότρια γη», και τα πρώτα τραγούδια σε αυτή τη συλλογή παρουσιάζονται σε σειρά που συμβολίζει το ταξίδι από τον ελληνικό κόσμο στους Αντίποδες. Η ανθολογία ξεκινά από τον ελληνικό κόσμο με τραγούδι που η μουσική και οι στίχοι του επικαλούνται την ελληνική δημοτική παράδοση, συνεχίζει με το τραγούδι Φεύγω, και φτάνει στην «αλλότρια γη» με τις ορχηστρικές συνθέσεις Επί γης αλλοτρίας και Ρόδινες λίμνες. Η εργατική ζωή όπως την ζουν καθημερινά πολλοί μετανάστες στην αλλότρια γη αποτελεί το αντικείμενο του Μέρα με τη μέρα, ένα ζωηρό τραγούδι ροκ με θέμα την εργασία στα εργοστάσια. Αυτό ακολουθείται από το Ο ίδιος ήλιος, ένας γεμάτος πάθος στοχασμός για τη νοσταλγία και την απώλεια. Βέβαια η νοσταλγία και η αίσθηση απώλειας είναι αναπόφευκτο μέρος της εμπειρίας της μετανάστευσης, αλλά η συγκεκριμένη απώλεια που παρουσιάζεται με τόσο έντονο συναίσθημα στο τραγούδι αυτό είναι η απώλεια της Κερύνειας στο βόρειο τμήμα της Κύπρου, αποτέλεσμα της τουρκικής εισβολής του 1974 που οδήγησε στην προσφυγιά τους Έλληνες κάτοικους του βορείου τμήματος της μεγαλονήσου. Το τραγούδι Πήρανε τον ήλιο συνεχίζει με το θέμα της νοσταλγίας, αλλά αυτή τη φορά η νοσταλγική ματιά είναι στραμμένη προς άλλο ελληνικό νησί, την Κρήτη. Στο τραγούδι αυτό ο ποιητής Νίκος Νινολάκης, η καρδιά του οποίου αρμενίζει «ατέλειωτα στης μνήμης τα θολά νερά», παραδίδεται στους τρόπους μιας καρδιάς που θρηνεί όλα όσα έχει χάσει. Αντίθετα, στο Είναι στιγμές ο Γιώργος Ξυλούρης, ως γνωστόν επίσης Κρητικός, χαίρεται τις στιγμές που η καρδιά πλημμυρίζει από την αγάπη της ζωής και της πορείας της. Με τις Πέντε αλογόμυγες η συλλογή μπαίνει σε θέματα προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων. Το ροκ ύφος χρησιμοποιείται για να εκφραστεί θυμός και απογοήτευση με τους «καθώς πρέπει κύριους» που απαιτούν όλοι να τους μοιάζουν. Οι άνθρωποι αυτοί είναι σαν τις αλογόμυγες που με κάθε ευκαιρία στήνουνε καρτέρι για να «φάνε την ουρά μας». «Εγώ τρελλός δεν ήμουνα,» δηλώνει εξαγριωμένος ο Στέλιος, «τρελλό μ’έχετε κάνει». Η Κριστέλλα Δημητρίου φέρνει μια αλλαγή κλίματος με το Για το Γιάννη, ένα τρυφερό τραγούδι αγάπης που εκφράζει τη λαχτάρα για στοργή: «Θέλω να ξαναγυρίσω στη δική σου αγκαλιά για λίγη ζεστασιά, για λίγη ζεστασιά.» Το ρόδι, ένα από τα πιο εντυπωσιακά ποιήματα του Δημήτρη Τσαλουμά και ένα από τα πιο ωραία τραγούδια του μακαρίτη Κώστα Τσικαδέρη, συνεχίζει το θέμα της αγάπης: «Το ρόδι που λιμπίστηκες, αγάπη, αγάπη, χρόνος το δένει ασήκωτος, νερό απ’ το γαίμα πιο ακριβό. Μα στην αυλή μου οι γέροντες το βράδι, βράδι, λένε πως ήταν άπρεπο να θρέψω εγώ τέτοιο καρπό.» Αφού η νύχτα είναι το κύριο φόντο στο Ρόδι, μας φαινόταν κατάλληλο να συνεχίσουμε με τον ύμνο στη Νύχτα της Κριστέλλας Δημητρίου. Ύμνος είναι και το επόμενο τραγούδι του Αχιλλέα Γιαγκούλλη Μια γης. Υμνείται εδώ η ομορφιά της Κύπρου, αλλά αναγνωρίζεται συνάμα και η τραγωδία της. Με αυτή την τραγωδία καταπιάνεται και το Mε του καημού τα χείλη: «Το ’ξερες πως στο πέλαγος μια κόρη είχες χάσει... κι αυτή τραγούδι έπλεξε με νήμα τους αιώνες, τραγούδαγε για λεφτεριά ατέλειωτους χειμώνες.» Το ποίημα τελειώνει με μια συγκινητική έκκληση της κόρης, δηλαδή της Κύπρου, προς τη μάνα: «Ήλιε μου, πες στη μάνα μου με του καημού τα χείλη, τα ναύλα για τη λεφτεριά και μιαν ευχή να στείλει.» Είναι ειρωνικό ότι στα πλαίσια της ανθολογίας μας το τραγούδι Τα λόγια είναι δηλητήριο αντιπροσωπεύει τη συμβίωση της ελληνικής με την αγγλική γλώσσα, καθώς και τη συνύπαρξη των δύο πολιτισμών που αυτές εκφράζουν. Λαμβάνοντας υπόψη τις απόψεις που ακούγονται σ’ αυτό το τραγούδι, μας φάνηκε σωστό να κλείσουμε τη συλλογή με το ορχηστρικό Ο Γαλανογένης, που χρησιμoποιεί «φωνές» χωρίς λόγια.
Παύλος Ανδρόνικος
* Ευχαριστώ τον Δημήτρη Παϊβανά για τη βοήθειά του. |
Στο μπαλκονάκι σου Στο μπαλκονάκι σου κεντάς, Περνώ και σου σφυρίζω. Δεν σκύβεις λίγο, δεν κοιτάς που σαν τρελλός γυρίζω. Δεν συγκινιέσαι άπονη, ούτε και με λυπάσαι. Τα σίδερα λυγίζουνε, και συ δεν με θυμάσαι. Τα σίδερα λυγίζουνε, και συ δεν με θυμάσαι. Δεν συγκινιέσαι άπονη, ούτε και με λυπάσαι. Άπλωσε το χεράκι σου το μαλακό και τ’άσπρο, και παρηγόρα την καρδιά που βρίσκετ’ από κάτω. Μια μαργαρίτα σου πετώ. Ξεφύλλισε και μέτρα. Κι αν μ’ αγαπάς όσο σ’ αγαπώ στην αγκαλιά μου έλα. Κι αν μ’ αγαπάς όσο σ’ αγαπώ στην αγκαλιά μου έλα. Μια μαργαρίτα σου πετώ. Ξεφύλλισε και μέτρα. Αικατερίνη Μπαλούκα |
On Your Balcony You sit embroidering on your balcony I pass by and whistle. You don’t lean over, you don’t look to see Me wandering around like a fool. You are unmoved, you’re heartless, And you don’t pity me. Even steel can bend, But you don’t think of me. Even steel can bend, But you don’t think of me. You are unmoved, you’re heartless, And you don’t pity me. Reach out your hand So soft and white And comfort the heart That is down below. I’m throwing you a daisy Pull off its petals and count, And if you love me as much as I love you Come to my embrace. And if you love me as much as I love you Come to my embrace. I’m throwing you a daisy Pull off its petals and count. Ekaterini Mpaloukas |
Φεύγω Φεύγω. Φεύγω μακριά. Φεύγω από σένα. Φεύγω. Φεύγω. Φεύγω μακριά. Μακριά από σένα. Φεύγω. Φεύγω. Φεύγω μακριά. Φεύγω από δω κοντά. Δεν ξέρω πότε θα γυρίσω. Δεν ξέρω αν θα γυρίσω. Ανδρέας Κυριακόπουλος |
I’m Leaving I’m leaving. I’m going far away. I’m leaving you. I’m leaving. I’m leaving. I’m going far away. Far away from you. I’m leaving. I’m leaving. I’m going far away. I’m leaving this place. I don’t know when I'll return. I don’t know if I'll return. Andrew Kyriakopoulos |
Μέρα με τη μέρα Μέρα με τη μέρα στα εργοστάσια Την κάρτα μας τρυπάμε στην καρδιά μας. Μέρα με τη μέρα ο ιδρώτας μας Λαδώνει τα σαγόνια τον πολυεθνικών. Στις μηχανές της Αυστραλίας Φτιάχνουμε θαύματα πολλά Για να πλουτίσουν οι αφεντάδες, Να ’ναι καλά, να ’ναι καλά. Να ’ναι καλά, να ’ναι καλά. Στα εργοστάσια του Ford, Της Nissan και του GMH, Τα χέρια μας, τα πόδια μας μας δέσανε. Στις μηχανές τους μας αλέσανε. Στις μηχανές της Αυστραλίας Φτιάχνουμε θαύματα πολλά Για να πλουτίσουν οι αφεντάδες, Να ’ναι καλά, να ’ναι καλά. Να ’ναι καλά, να ’ναι καλά. Στέλιος Τσιόλας |
Day After Day Day after day in the factories We punch a hole in our cards and in our hearts. Day after day our sweat Oils the jaws of the multinationals. At the machines of Australia We work many miracles So that the bosses can get richer, May they be well, may they be well. May they be well, may they be well. In the factories of Ford, Nissan and GMH, They’ve bound our hands and legs, In their machines they’ve ground us. At the machines of Australia We work many miracles So that the bosses can get richer, May they be well, may they be well. May they be well, may they be well. Stelios Tsiolas |
Ο ίδιος ήλιος Σαν παιδί αγνάντεψα τον ήλιο να γεννιέται απ’ της Κερύνειας τη θάλασσα, μητέρα θάλασσα, δικιά μας θάλασσα. Τα μάτια μου δεν μπορούν πια να γνωρίσουν, μόνο δακρύζουν, δεν διαλυούν τις θυμισές, ούτε τον πόνο, μόνο δυναμώνουν τα όνειρα και την λαχτάρα. Ο ίδιος ήλιος γεννιέται και τώρα. Ζεσταίνει τη γη της. Με το ταξίδι της μνήμης θα τον δεις. Ο ίδιος ήλιος γεννιέται και τώρα μέσα απ’ τη θάλασσα, κι ο δικός μου πόθος γεννιέται κάθε μέρα και πιο ζεστός. Γεωργία Ηρακλέους |
The Same Sun As a child I watched the sun being born out of the sea of Kyrenia, mother sea, our sea. My eyes can recognise no more, they only weep, they don’t dissolve the memories, nor the pain. They just make the dreams more intense, and the desire. The same sun is being born right now. It’s warming her soil. With memory's journey you’ll see it. The same sun is being born right now out of the sea, and my desire, is born again each day more intense. Georgia Heracleous |
Μου πήρανε τον ήλιο Μου πήρανε τον ήλιο το φεγγάρι, Μου δώσανε στο χέρι ένα χαρτί, Μου είπανε ποιο πλοίο θα με πάρει, Μου δείξανε μια πόρτα ανοιχτή. Μη με ρωτάς για πιο πολλά, Η ιστορία έτσι αρχίζει. Στης μνήμης τα θολά νερά Ατέλειωτα η καρδιά μου αρμενίζει. Μ’ αγκάλιασε το γαλανό Αιγαίο, Με σκέπασε ο θόλος τ’ ουρανού, Με πλάνεψε ένα όνειρο ωραίο, Και κίνησα τη στράτα του χαμού. Μη με ρωτάς για πιο πολλά, Η ιστορία έτσι αρχίζει. Στης μνήμης τα θολά νερά Ατέλειωτα η καρδιά μου αρμενίζει. Μου πήρανε τον ουρανό με τ’ άστρα, Κ’ εκείνα που αγάπησα πολύ Μαράθηκαν βασιλικό στη γλάστρα Κι έγιναν μια ανάμνηση θολή. Μη με ρωτάς για πιο πολλά, Η ιστορία έτσι αρχίζει. Στης μνήμης τα θολά νερά Ατέλειωτα η καρδιά μου αρμενίζει Νίκος Νινολάκης |
They’ve Taken the Sun They took from me the sun and moon, They put in my hands a piece of paper, They told me which ship would take me, They showed me an open door. Don’t ask me to tell you more, That’s how the story begins. In the troubled waters of memory My heart sails endlessly. The blue Aegean embraced me, The dome of the sky covered me, A beautiful dream deceived me, And I set out on the road to ruin. Don’t ask me to tell you more, That’s how the story begins. In the troubled waters of memory My heart sails endlessly. They took from me the sky and the stars And everything I loved deeply Wilted like basil in a pot And became a dim memory. Don’t ask me to tell you more, That’s how the story begins. In the troubled waters of memory My heart sails endlessly. Nikos Ninolakis |
Είναι στιγμές Άντες αμάν αμάν Είναι στιγμές Είναι στιγμές που η καρδιά Αμάν καρδιά Είναι στιγμές που η καρδιά Είναι πλυμμυρισμένη Άιντες είναι πλυμμυρισμένη Όπα Από αγάπη Από αγάπη της ζωής Ω ζωής Από αγάπη της ζωής Το δρόμο που διαβαίνει Άιντες το δρόμο που διαβαίνει Από αγάπη της ζωής Το δρόμο που διαβαίνει Γιώργος Ξυλούρης |
There Are Moments Adés aman aman There are moments There are moments when the heart Oh, the heart There are moments when the heart Overflows Aidés overflows Opa With love With love of life Oh life With love of life The road it is on Aidés the road it is on With love of life The road it is on George Xylouris |
Πέντε αλογόμυγες Πέντε αλογόμυγες κρατούν τα κέρατά μας, και κάτσαν και ζαλίζονται να φάνε την ουρά μας, Πέντε αλογόμυγες μου στήσανε καρτέρι στου δρόμου το βαθούλωμα να πάρουνε πεσκέσι, Εγώ τρελλός δεν ήμουνα, τρελλό μ’έχετε κάνει οι καθώς πρέπει κύριοι, και το ’χετε καμάρι, Οι καθώς πρέπει κύριοι, κοστούμια και γραβάτες, με τις γυναίκες που γελάν στους πιο απλούς διαβάτες, Που κάτσαν και στολίζονταν στα δέκα ινστιτούτα κι ο νους τους είναι στα κρυφά, σε κείνα και σε τούτα, Κι εσείς που με ακούετε κρυφά χασκογελάτε γιατι είσαστε ίδιοι και τούτα πεθυμάτε, Μου κλέψανε τα λάβαρα και τα ιδανικά μου και φτιάξανε κρατίδια να ζήσουν μακριά μου, Εγώ τρελλός σαν έγινα, τρελλός θα μείνω πάντα να κυνηγώ τις εποχές, τον άγιον αντριάντα. Στέλιος Τσιόλας |
Five Horseflies Five horseflies have us by the horns, and now they’re puzzling over how they might eat our tails. Five horseflies waited in ambush for me at the dip in the road, hoping for a free feast. I was never crazy, it’s you who’ve made me crazy, you right and proper gentlemen, and you’re proud of it. The right and proper gentlemen with their suits and their ties, and their women who laugh at even the most unremarkable passers-by, Who set about adorning themselves at the ten institutes, while their minds were on hidden things, on those and on these. And you, listening to me now and pretending not to laugh, are laughing because you’re just the same— you desire these too. They stole my banners and my ideals, and created little kingdoms where they could live far from me. Now that I’ve become crazy I’ll stay forever crazy, seeking eternity, and my inner being—a saint of stone. Stelios Tsiolas |
Για το Γιάννη Σαν πέφτουνε οι στάλες της βροχής και περνάνε οι γριούλες και τα παιδιά, όνειρο το όνειρο θυμάμαι να χάνεται, να σβήνεται μες στη χειμωνιά. Θέλω να ξαναγυρίσω στη δική σου αγκαλιά για λίγη ζεστασιά, για λίγη ζεστασιά. Σκοτείνιασε το σπίτι το παλιό με τις σκάλες τις γκρίζες τις σκιές. Έρημο πια σαν τα ξωκλήσια που έχουν τις καμπάνες πάντα σιωπηλές. Θέλω να ξαναγυρίσω στη δική σου αγκαλιά για λίγη ζεστασιά, για λίγη ζεστασιά. Θέλω να ξαναγυρίσω στη δική σου αγκαλιά για λίγη ζεστασιά, για λίγη ζεστασιά. Κριστέλλα Δημητρίου |
For Yianni As the drops of rain fall and the old ladies and children pass by, like a dream I remember the dream fading, disappearing into the cold of winter. I want to return again to your embrace for a little warmth, for a little warmth. The old house with the stairs and the grey shadows is dark, empty now like those deserted chapels whose bells will always remain silent. I want to return again to your embrace for a little warmth, for a little warmth. I want to return again to your embrace for a little warmth, for a little warmth. Christella Demetriou |
Το ρόδι Το ρόδι που λιμπίστηκες αγάπη, αγάπη χρόνος το δένει ασήκωτος, νερό απ’ το γαίμα πιο ακριβό. Μα στην αυλή μου οι γέροντες το βράδι, βράδι λένε πως ήταν άπρεπο να θρέψω εγώ τέτοιο καρπό. Στο σπίτι μου κουρνιάζει η απανεμιά, στο νου μου νηστικός σπουργίτης, μα στην αυλή μου γύφτισσα ροδιά στολίζει ο αποσπερίτης. Το ρόδι που λιμπίστηκες αγάπη, αγάπη άνθρωπος δεν το ζήλεψε μια κι ό,τι απόχτησα φτηνό. Μ’ απόψε για χατήρι σου τ’ αηδόνι, αηδόνι έβανα στ’ ακροκλώναρα καθώς κοιμάται ν’ αγρυπνώ. Στράγγιξα την καρδιά της μοναξιάς κι ήπια απ’ της κάψας το πιθάρι ως να γενεί στον κόρφο της ροδιάς της πεθυμιάς μου η χάρη. Μόν’ την αυγή περίμενε ν’ αγιάσει αγιάζι να πλύνει απ’ τ’ ακροκλώναρα της σκοτεινιάς τ’ αραχνωτό. Κι άμα μερώσει αμοίραστο αγάπη, αγάπη θα τ’ αρνηθώ στα χέρια σου κι απ’ τη χαρά πιο φωτεινό. Δημήτρης Τσαλουμάς |
The Pomegranate The pomegranate you coveted, love, my love, is bound by unliftable time, water more precious than blood. But in my yard the old men in the evening, the evening, say it was unseemly that I should cultivate such a fruit. In my house still winds roost, in my brain a hungry sparrow, but in my yard the evening star adorns a gypsy pomegranate. The pomegranate you coveted, love, my love, was envied by no one since whatever I’ve had’s been cheap. But for your sake tonight a nightingale, a nightingale, I placed on the outer branches so I’d stay awake while it slept. I squeezed every drop from the heart of loneliness and drank from the urn of the sun’s heat till at the tip of the pomegranate tree there occurred the grace of my desire. Only wait for dawn and the hoarfrost to become holy water that will wash from the outer branches the cobwebs of darkness. And when day comes I’ll do without, love, my love, and place whole in your hands a pomegranate more brilliant than joy. Dimitris Tsaloumas Note that Costas Tsicaderis’ song uses only the first five verses of the poem, and uses the third verse as a chorus. I give the complete poem here because that is what Dimitris Tsaloumas wanted. |
Νύχτα Νύχτα των αγγέλων αγκαλιά του Άδη ερωμένη, Σκόρπισε τα άνθη τα γλυκά σ’όλη την οικουμένη. Της θάλασσας τα κύματα εσύ τα νανουρίζεις, Με των αγγέλων μυστικά τον θανατό ορίζεις. Νύχτα με φεγγάρι λαμπερό στις ευωδιές λουσμένη, Χάρισε το χρυσαφένιο φως που σ’έχει στολισμένη. Της θάλασσας τα κύματα εσύ τα νανουρίζεις, Με των αγγέλων μυστικά τον θανατό ορίζεις. Κριστέλλα Δημητρίου |
Night Night, embrace of angels, belovéd of Hades, Scatter sweet blossom over the whole world. The ocean’s waves by you are rocked, With the secrets of angels you rule over death. Night bathed in fragrances and bright with moon, Grant to us the golden light with which you are adorned. The ocean’s waves by you are rocked, With the secrets of angels you rule over death. Christella Demetriou |
Μια γης Αφρόπλαστη ομορφιά, κι ο πόνος της ανηλεής, μια ευωδιά λεμονάνθους στον κήπο, και ευωδιά θρύλου στον ίσκιο της. Διάχυτη η ομορφιά της, κι αφανής ο πόνος της, ένα κομμάτι ψωμί που λιγάει, ένα κομμάτι ελιάς κλωνάρι. Γης φυτεμμένη γιασεμί κι αγιόκλημα, και εμβολιασμένη ελευθεριάς αίμα, μια λέξη Κύπρος που πονάει. Γης φυτεμμένη απ’ άρνηση κι απόχτημα, και εμβολιασμένη απ’ το δικό σου στρέμμα, μια λέξη Κύπρος που πονάει. Αφρόπλαστη ομορφιά, κι ο πόνος της ανηλεής, μια γης ποτισμένη με αίμα, ποτισμένη με αίμα και ιδρώτα. Διάχυτη η ομορφιά της, κι αφανής ο πόνος της, ένα κομμάτι ψωμί που λιγάει, ένα κομμάτι ελιάς κλωνάρι. Γης φυτεμμένη γιασεμί κι αγιόκλημα, και εμβολιασμένη ελευθεριάς αίμα, μια λέξη Κύπρος που πονάει. Γης φυτεμμένη απ’ άρνηση κι απόχτημα, και εμβολιασμένη απ’ το δικό σου στρέμμα, μια λέξη Κύπρος που πονάει. Γεωργία Ηρακλέους |
One Earth Beauty born of the sea’s foam, and her pain unsparing, a fragrance of lemon blossom in the garden, and a fragrance of legend in her shadow. Her beauty diffused everywhere and her pain hidden, bread that makes you faint with hunger, a fragment of olive branch. Earth planted with jasmine and honeysuckle, and grafted with the blood of freedom, one word Cyprus that hurts. Earth planted with denial and acquisition, and grafted with your own plot of land, one word Cyprus that hurts. Beauty born of the sea’s foam, and her pain unsparing, one earth watered with blood, watered with blood and sweat. Her beauty diffused everywhere and her pain hidden, bread that makes you faint with hunger, a fragment of olive branch. Earth planted with jasmine and honeysuckle, and grafted with the blood of freedom, one word Cyprus that hurts. Earth planted with denial and acquisition, and grafted with your own plot of land, one word Cyprus that hurts. Georgia Heracleous |
Mε του καημού τα χείλη Πάνε καιροί που χάθηκε μια φλέβα απ’ τη ζωή σου, Πάνε καιροί που ξέκοψε μια ρίζα απ’ το κορμί σου. Το ’ξερες πως στο πέλαγος μια κόρη είχες χάσει, Το ’ξερες πως περίσσευε το περισσό σου χάδι. Κι αυτή τραγούδι έπλεξε με νήμα τους αιώνες, Τραγούδαγε για λεφτεριά ατέλειωτους χειμώνες. «Πάν’ οι χαρές μου, μάνα, τις ανεμίζει η μοίρα, Η μοίρα μου η αβάφτιστη στα γαλανά σου μύρα. Για νήμα ζήτα, μάνα μου, μι’ αχτίδα από τον ήλιο. Στου λαβυρίνθου θα με βρεις, στου ξεγραμμού το χείλος.
Ήλιε μου, πες στη μάνα μου με του καημού τα χείλη Τα ναύλα για τη λεφτεριά και μιαν ευχή να στείλει.» Μιχάλης Παής |
With the Lips of Heartache It’s been ages since a vein of your life was lost, It’s been ages since a root was severed from your body. You knew that in the ocean you’d lost a daughter, You knew that one caress was superfluous and futile. And she, with the thread of centuries, wove a song, and sang of freedom through endless winters. “My joys are gone, mother, blown away by fate, My unbaptised fate—unbaptised in your blue chrism. For thread, mother, ask the sun for a ray of light. You’ll find me at the lip of the labyrinth, on the brink of oblivion. Sun, tell my mother with the lips of heartache To send the fare for freedom and her blessing.” Michalis Pais |
Τα λόγια είναι δηλητήριο Τα λόγια είναι δηλητήριο δίχως νόημα. Τα λόγια είναι προδοσία ενάντια της ανθρωπιάς. Λόγια γραμμένα σε χαρτί, σε πέτρα, Λόγια που θα τα πάρει ο άνεμος. Words on the lips of a trembling speaker... Daniel Keene & Ειρήνη Βέλα |
Words Are the Poison Words are a poison without meaning. Words are a betrayal of humanity. Words written on paper, on stone, Words which will be blown away by the wind. Words on the lips of a trembling speaker... Daniel Keene & Irine Vela |
Page created: 15 January 2011;
Last modified: 17 March 2024.
© The lyricists & Pavlos Andronikos.
All translations by Pavlos Andronikos.
All Rights Reserved.